Stoppen met roken. Een van de meest genoemde goede voornemens. Hoewel ‘meer bewegen’ ook hoge ogen gooit. Vreemd eigenlijk dat ‘minder roken’ geen optie is voor de dampers onder ons. Mensen zetten liever in op abrupt stoppen. Zelf heb ik vroeger heel wat ‘stokkies’ in de brand gestoken. Ik kon zelfs niet wachten totdat het mocht, roken. Het zag er zo werelds uit, rook inademen, je ogen tot spleetjes vormen om daarna vol overgave een grote wolk voor je uit te blazen. Het leek me raar om mijn ouders om toestemming te vragen, dus begon ik gewoon. En zo werd ik vanaf mijn zestiende een stiekeme roker. Op school stak ik elke pauze een Marlboro in de brand en voelde me heel wat als ik iemand om een vuurtje vroeg. Lang bleef mijn geheim thuis overigens niet verborgen. Ik had de vreemde gewoonte alle leeg gerookte Marlboropakjes te bewaren. Ineens zat ik met een berg van die kartonnen pakjes. Wat met deze afvalberg te doen? Het werd Sinterklaas en de tijd van surprises maken brak aan. Op mijn lootje stond de naam van mijn vader en in die tijd had ik nogal eens ‘woorden’ over gewelddadige films of series op tv waarin met pistolen gezwaaid werd. “Amerikaanse rommel”, iets in die trant werd erover gezegd. Ik dacht: ik maak van al die lege pakjes een televisie. Het werd een ‘uit-de-kast-moment’ dat zijn weerga niet kende. Ik vond er wel een groot voordeel aan zitten: het hele gezin wist meteen dat ik rookte. Er werd overigens niet heel moeilijk over gedaan, in tegenstelling tot het geweld op tv.
