De dood, begrafenissen en het eindige leven. Geen populaire onderwerpen om bij koffie met stroopwafel over te kletsen of in een column te bespreken. Misschien moet dat taboe eens doorbroken worden. De laatste jaren merk ik dat er al een doorbraak in gang is gezet. Zo las ik – mijn wenkbrauwen schoten omhoog – over een lezing ‘euthanasie’ die bij een kerkgenootschap werd gehouden. Er kwam een verslagje van in het kerkblad waarin stond dat de gelovigen het een zeer boeiende lezing hadden gevonden. In hetzelfde blad las ik een rouwadvertentie. Onder de naam van de overleden man stond zijn geboortejaar maar een sterftedatum ontbrak. Een sterretje onderaan met verkleinde tekst verduidelijkte dat de nadrukkelijke wens van de overledene was gerespecteerd. Op zijn ziekbed had hij aangegeven dat ‘tijd voor hem niet belangrijk was. Hij leefde bij de dag’.
Ontroerend. En dat is vaak de emotie natuurlijk die zich laat voelen bij het lezen van een rouwadvertentie. Noem mij gek maar ik lees ze altijd. De meest opvallende zijn die met een bijzondere tekst. Zo kreeg ik vochtige ogen van een advertentie voor een student. In een landelijk dagblad was een groot blok ingeruimd om alle namen kwijt te kunnen van medestudenten en leiding van de universiteit waar de jong overledene studeerde. Blijkbaar was de jongen een subliem student aangezien gerenommeerde hoogleraren mooie woorden over hem spraken. Vertederend en in mijn geheugen gegrift is deze zin: “Hoewel (naam) een zeer scherpe geest bezat, met weinig moeite de moeilijkste formules wist te ontcijferen en nu al wetenschappelijk naam had gemaakt, was hij op zijn gelukkigst als hij met ons team taart kon eten.”
Lachen mag ook. Zo was daar ooit een advertentie met bovenin een afbeelding van een paar speelkaarten. Duidelijk zichtbaar waren de Aas, Vrouw en Boer. Eronder stond: ‘In plaats van kaarten’. Ik denk niet dat de overledene in plaats van zijn wekelijkse kaartavond de keuze maakte om dood te gaan. Hoewel… soms is het einde wel een keuze. Daarover valt niets te lachen maar wel te respecteren. In andere rouwadvertenties zie je wel staan ‘Het is goed zo’. Hoe benijdenswaardig als je zo terugkijkt op je leven! Ik hoop dat – wanneer het mijn tijd is – iets soortgelijks boven mijn advertentie zal staan. Alles beter dan een spel kaarten…
Ik wil niet te ‘zwaar’ eindigen maar laatst wandelde ik langs mijn favoriete wandelpad in het Groene Hart en ineens viel mij binnen dat ik dáár, aan dat pad, mijn dood zou willen slijten. Ik weet niet of u mij begrijpt maar ergens langs dat pad staan drie prachtige sterke bomen. Als ik erlangs wandel komt altijd de gedachte bij me op: hier verandert nooit iets – en dat is juist heel geruststellend. Als ik daar mijn eeuwigheid laat ingaan houdt dat wel in dat ik van het idee ‘begraven’ moet afstappen. Want een kist tussen de bomen, daar kom je niet mee weg. Letterlijk. Maar voor het uitstrooien van as lijkt me de plek heel geschikt.
De kop van dit verhaal is opzettelijk misleidend, waarvoor excuses. Een stuk met de titel ‘Rouwadvertenties’ had u waarschijnlijk vast overgeslagen.